Αποτελεί αναμφισβήτητα τον συχνότερο τραυματισμό των κάτω
άκρων. Σε όλους μας έχει συμβεί μία ή περισσότερες φορές να «γυρίσουμε το πόδι
μας». Τι εννοούμε όμως με τον όρο διάστρεμμα ποδοκνημικής, ποια η θεραπεία του
και ποιες επιπλοκές μπορει να το συνοδεύουν;
Ως γνωστόν άρθρωση
ονομάζεται το σημείο σύνδεσης δύο οστών, η οποία σύνδεση γίνεται με τέτοιο
τρόπο ώστε να επιτρέπει την κίνηση. Ιδιαίτερα σημαντικά στη λειτουργία μιας
άρθρωσης, είναι τα μαλακά μόρια και κυρίως οι σύνδεσμοι που κρατούν σταθερά τα οστά στη θέση τους, συμβάλλοντας
στη σταθερότητα της άρθρωσης και επιτρέποντας συγκεκριμένες μόνο κινήσεις. Αν
κάποιοι από τους συνδέσμους σπάσουν, η άρθρωση γίνεται ασταθής, παρουσιάζει
χρόνιο πόνο και τελικά παθαίνει αρθρίτιδα, δηλαδή ουσιαστικά καταστρέφεται.
Ο τραυματισμός των συνδέσμων μιας άρθρωσης ονομάζεται
διάστρεμμα. Διάστρεμμα ποδοκνημικής
λοιπόν είναι ο τραυματισμός των συνδέσμων της άρθρωσης μεταξύ του κάτω μέρους
της κνήμης και της περόνης με τον αστράγαλο. Οι σύνδεσμοι αυτοί είναι
πολλοί και ο καθένας απ’αυτούς είναι δυνατόν να πάθει διαφορετικής βαρύτητας
ζημιά, από την απλή διάταση έως και την πλήρη ρήξη. Έτσι τα διαστρέμματα της
ποδοκνημικής μπορεί να είναι από αθώες έως πολύ σοβαρές κακώσεις.
Η αρχική αντιμετώπιση είναι πάντα η ίδια και συνοψίζεται σε
αυτό που στην αγγλοσαξωνική βιβλιογραφία αναφέρεται ως R.I.C.E (rest-ice-compression-elevation),
δηλαδή ανάπαυση, παγοθεραπεία, συμπίεση με κάποιου είδους ελαστική περίδεση και
ανύψωση του άκρου. Από κει και πέρα ο γιατρός σας, εξετάζοντας το άκρο, θα σας
πει εάν χρειάζεται ακτινολογικός έλεγχος για να αποκλειστεί κάποιου είδους
κάταγμα και στη συνέχεια με βάση την κλινική εξέταση θα κρίνει εάν χρειάζεται
περαιτέρω ακινητοποίηση με νάρθηκα και για πόσο καιρό. Η χρήση του
υπερηχογραφήματος μαλακών μορίων αποτελεί ένα σημαντικό βοήθημα στην κλινική
εξέταση και στην επιλογή της σωστής θεραπείας.
Οι περισσότερες αναφορές στη διεθνή βιβλιογραφία σχετικά με
τη θεραπεία των διαστρεμμάτων ποδοκνημικής αφορά ασθενείς που είναι
επαγγελματίες αθλητές. Στις περιπτώσεις αυτές η θεραπεία είναι πιο επιθετική
και ρίχνει περισσότερο βάρος στην πρώιμη φόρτιση, ενώ στις βαρύτερες
περιπτώσεις συνίσταται και χειρουργική επέμβαση αποκατάστασης των συνδέσμων.
Αντίθετα σε ασθενείς που ασχολούνται μόνο περιστασιακά ή δεν
ασχολούνται καθόλου με τον αθλητισμό, θεωρούμε ότι η πιο συντηρητική αντιμετώπιση με πλήρη αποφόρτιση και ακινητοποίηση με γυψονάρθηκα από 0 έως και 8 εβδομάδες,
ανάλογα με τη βαρύτητα, δίνει τα πιο ασφαλή αποτελέσματα. Η χειρουργική
θεραπεία, ως αρχική θεραπεία, πάρα πολύ σπάνια ενδείκνυται.
Επιπλοκές του τραυματισμού αυτού μπορεί να είναι, η
δημιουργία χόνδρινού ή οστεοχόνδρινου κατάγματος εντός της αρθρικής κοιλότητας
που πρέπει να αφαιρεθεί αρθροσκοπικά, η χρόνια αστάθεια που έχει ως αποτέλεσμα
τα επαναλαμβανόμενα διαστρέμματα και το χρόνιο πόνο, και τέλος η μετατραυματική
αρθρίτιδα, η σταδιακή δηλαδή πλήρης αποδιοργάνωση της άρθρωσης.
Οι επιπλοκές αυτές δεν είναι σπάνιες, γι’αυτό η επίσκεψη σε
έναν ορθοπαιδικό χειρουργό, που θα εξετάσει το άκρο και θα προτείνει την
κατάλληλη θεραπεία, κρίνεται συνήθως απαραίτητη.
