Θεραπεία με P.R.P. Νέοι ορίζοντες στη θεραπεία των ορθοπαιδικών παθήσεων!!

Η θεραπεία με αυτόλογους αυξητικούς παράγοντες από ενεργοποιημένα αιμοπετάλια (PRP) είναι μια πολλά υποσχόμενη λύση για την επιτάχυνση της επούλωσης των τραυματισμών των τενόντων, των μυών και της οστεοαρθρίτιδας, με φυσικό τρόπο. Η φιλοσοφία είναι η συγχώνευση τεχνολογίας αιχμής και της φυσικής ικανότητας του σώματος να θεραπεύει.

Τι είναι το P.R.P.;

Τα αιμοπετάλια είναι κύτταρα του αίματος, τα οποία εκτός του πρωταγωνιστικού ρόλου που έχουν στην πήξη του, παίζουν και πολύ σημαντικό ρόλο στην επούλωση των ιστών.  Τα αιμοπετάλια έχουν μεγάλη συγκέντρωση αυξητικών παραγόντων(δηλαδή βιολογικά ενεργών πρωτεϊνών), οι οποίοι προάγουν την επούλωση των τραυματισμένων ιστών. Οι παράγοντες αυτοί απελευθερώνονται μέσω φυσιολογικής διαδικασίας από τα αιμοπετάλια στην περιοχή της ιστικής κάκωσης και ενεργοποιούν μια σειρά αντιδράσεων, οι οποίες μέσω του πολλαπλασιασμού των κατάλληλων κυττάρων και της παραγωγής κολλαγόνου συντελούν και προάγουν την επούλωση των τενόντων, συνδέσμων, χόνδρων, μυών και οστών από οποιαδήποτε βλάβη.

Το Πλάσμα Πλούσιο σε Αιμοπετάλια (PRP) είναι το μέρος  του αίματος, το οποίο μετά από κατάλληλη επεξεργασία έχει πολύ μεγάλη συγκέντρωση αιμοπεταλίων, άρα και πολύ μεγάλη συγκέντρωση αυξητικών παραγόντων.

Ποια είναι πρακτικά η διαδικασία της θεραπείας;

Η διαδικασία γίνεται στο ιατρείο. Ο ιατρός διενεργεί μια αιμοληψία από τον ασθενή (ακριβώς όπως σε μια απλή εξέταση αίματος) και το αίμα τοποθετείται σε ειδική φυγόκεντρο. Η φυγόκεντρος με τη χρήση ειδικών φίλτρων, διαχωρίζει τα ερυθρά αιμοσφαίρια και το μεγαλύτερο μέρος των λευκών αιμοσφαιρίων από τα αιμοπετάλια και  το πλάσμα. Τα ερυθρά αιμοσφαίρια απορρίπτονται, και το προκύπτον συμπύκνωμα αιμοπεταλίων εγχύεται στην περιοχή της βλάβης, συνήθως υπό υπερηχογραφικό έλεγχο για μεγαλύτερη ακρίβεια. Η όλη διάρκεια της θεραπείας είναι περίπου 20’.

Καθώς το παρασκεύασμα είναι αυτόλογο, προέρχεται δηλαδή από τον ίδιο τον οργανισμό του ασθενούς, είναι πολύ δύσκολο να συμβούν αλλεργικές ή άλλου τύπου αντιδράσεις.

Σε ποιες ορθοπαιδικές παθήσεις έχει εφαρμογή το P.R.P.;

Το P.R.P. έχει εφαρμογή σε πληθώρα ορθοπαιδικών παθήσεων

·         Αρχόμενες οστεοαρθρίτιδες γόνατος-ισχίου κ.λ.π.

·         Τενοντίτιδες

·         Τενοντίτιδα και μερική ρήξη του στροφικού πετάλου του ώμου

·         Έξω επικονδυλίτιδα tennis elbow αγκώνα

·         Έσω επικονδυλίτιδα golfers elbow αγκώνα

·         Στενωτικές τενοντοελυτρίτιδες

·         Τροχαντηρίτιδα ισχίου

·         Θλάση προσαγωγών, τετρακέφαλου, ιγνυακών, οπισθίων μηριαίων

·         Χονδροπάθειες γόνατος , ισχίου και ποδοκνημικής

·         Χονδρομαλάκυνση επιγονατίδας

·         Θλάση, μερική ρήξη συνδέσμων

·         Σύνδρομο λαγονοκνημιαίας ταινίας

·         Διάστρέμμα ποδοκνημικής

·         Τενοντίτιδα Αχιλλείου

·         Πελματιαία απονευρωσίτιδα (άκανθα πτέρνης)

Επίσης έχει χρησιμοποιηθεί για την θεραπεία ελκών του δέρματος, την πρόοδο της πώρωσης των καταγμάτων κ.α.

Ποιες επιπλοκές έχει η θεραπεία με P.R.P.;

Λόγω του ότι προέρχεται από το ίδιο το αίμα του ασθενή δεν έχουν παρατηρηθεί αλλεργικές ή άλλες επικίνδυνες αντιδράσεις.

Ο κίνδυνος μόλυνσης που είναι υπαρκτός σε κάθε ενέσιμη θεραπεία, υπάρχει και στην συγκεκριμένη. Φυσικά λαμβάνοντας όλα τα απαραίτητα μέτρα αποστείρωσης οι πιθανότητες μειώνονται στο ελάχιστο.

Στην περιοχή της έγχυσης, παρατηρείται για μερικές ημέρες μία τοπική αντίδραση, με ήπιο οίδημα και κοκκίνισμα του δέρματος. Η αντίδραση είναι παροδική , εξαφανίζεται σε μερικές ημέρες και δεν θεωρείται επιπλοκή.

Η έγχυση αντενδείκνυται σε ασθενείς που λαμβάνουν αντιπηκτική αγωγή, καθώς και σε ασθενείς με ενεργό λοίμωξη.

Πόσες εγχύσεις χρειάζονται; Πότε είναι ορατά τα αποτελέσματα;

Σε πολλές περιπτώσεις μία έγχυση είναι αρκετή. Συχνά όμως και ανάλογα με την περιοχή του σώματος και την πάθηση, μπορεί να χρειαστούν 2 εγχύσεις ή ακόμα και 3 σε απόσταση 15-20 ημερών.

Τα θετικά αποτελέσματα της έγχυσης εμφανίζονται στις 4 περίπου εβδομάδες και μεγιστοποιούνται στους  2-3 μήνες περίπου.

Ρήξη Αχιλλείου τένοντος. Αντιμετώπιση με διαδερμική συρραφη.

Ο Αχίλλειος τένοντας είναι ένας τένοντας  που βρίσκεται στην οπίσθια επιφάνεια της κνήμης, είναι ο κοινός τένοντας του γαστροκνημίου και υποκνημιδίου μυός και καταφύεται στην οπίσθια επιφάνεια της πτέρνης,  συνδέει δηλαδή τους μύες της γάμπας με την πτέρνα.

Είναι ο ισχυρότερος τένοντας του ανθρωπίνου σώματος έχει μήκος περίπου 15cm και μπορεί να δεχθεί φορτία τέσσερις φορές το βάρος του σώματος κατά τη βάδιση και 7,7 φορές το βάρος του σώματος κατά τη διάρκεια τρεξίματος. Ενεργοποιείται κατά την βάδιση, το τρέξιμο και τα άλματα.

Οι ρήξεις του Αχιλλείου τένοντα συμβαίνουν κυρίως κατά τη διάρκεια αθλητικής δραστηριότητας, όταν κυρίως ο τένοντας υφίσταται απότομη έκκεντρη διάταση ή σύσπαση. Οι αυτόματες ρήξεις του Αχιλλείου συμβαίνουν, κυρίως, στημέση ηλικία (35-45) κατά τη διάρκεια αθλητικής δραστηριότητας. Πολύ συχνά, οι ασθενείς με ρήξη Αχιλλείου αναφέρουν παλαιά επεισόδια τενοντίτιδος και φλεγμονή του τένοντα ή πάσχουν από συστηματική νόσο, όπως κολλαγόνωση, ρευματοπάθεια, υπερχοληστεριναιμία, κ.λπ.
 Η ρήξη γίνεται συνήθως 2-3 cm  πάνω από το σημείο κατάφυσης του τένοντα και αυτό συμβαίνει διότι στην περιοχή αυτή υπάρχει μειωμένη αιμάτωση. 

Η ρήξη του Αχιλλείου τένοντα συμβαίνει στην πλειονότητα των περιπτώσεων (80%) σε ερασιτέχνες αθλητές (αθλητές του Σαββατοκύριακου) ηλικίας μεγαλύτερης των 35 ετών, πραγματοποιείται με την ενεργοποίηση (σύσπαση) του γαστροκνημίου και εμφανίζεται με ξαφνικό πόνο. Ο ασθενής αισθάνεται σαν κάτι να τον χτύπησε από πίσω και συνήθως παρουσιάζει αδυναμία στήριξης στο πάσχον σκέλος και αδυναμία πελματιαίας κάμψης της ποδοκνημικής. 

Η διάγνωση τίθεται με την κλινική εξέταση. Το υπερηχογράφημα και η μαγνητική τομογραφία βοηθούν για τον ακριβή εντοπισμό του σημείου της ρήξης και στην ανάδειξη των ατελών ρήξεων.

Συνήθως, η θεραπεία των οξέων ρήξεων του Αχιλλείου είναι χειρουργική με τελικοτελική συρραφή του τένοντα. Η χειρουργική θεραπεία μπορεί να είναι με ανοικτή συρραφή του τένοντα ή διαδερμική χωρίς εξωτερικό τραύμα.

 Η ανοικτή συρραφή παρόλο που ήταν ο συνηθέστερος τρόπος αντιμετώπισης μέχρι σήμερα, παρουσιάζει μεγαλύτερα ποσοστά επιπλοκών από το χειρουργικό τραύμα όπως νέκρωση ή μόλυνση, οι οποίες, λόγω της κακής αιμάτωσης της περιοχής δεν είναι καθόλου σπάνιες. Πραγματοποιείται υπό γενική ή ραχιαία αναισθησία και απαιτεί νοσηλεία 1-2 ημερών.  Για το λόγο αυτό, προτιμάται σήμερα κυρίως σε επαγγελματίες αθλητές και αυτό γιατί επιτρέπει πιο επιθετικό πρωτόκολλο αποκατάστασης.

Η κλειστή – διαδερμική συρραφή, όταν εκτελείται από εξειδικευμένο χειρουργό, γνώστη της μεθόδου, έχει σαφή πλεονεκτήματα και ελάχιστες επιπλοκές. Πραγματοποιείται μέσω μικρών οπών του δέρματος, υπό τοπική αναισθησία με την εφαρμογή ειδικών ισχυρών ραμμάτων. Δεν απαιτεί νοσηλεία και σε επιλεγμένες περιπτώσεις μπορεί να πραγματοποιηθεί σε συνθήκες ιατρείου. Ο μετεγχειρητικός πόνος είναι μηδενικός.

 Το πόδι μετεγχειρητικά ακινητοποιείται σε ιπποποδία με νάρθηκα, ενώ μετά την έλευση ενός μηνός, ο ασθενής μπορεί σταδιακά να βαδίσει φορτίζοντας το άκρο, με ειδικό κηδεμόνα-μπότα.  Η βάδιση χωρίς βακτηρίες επιτρέπεται στις 6-8 εβδομάδες από την επέμβαση, ενώ η επιστροφή στις αθλητικές δραστηριότητες στους 6-8 μήνες. Το λειτουργικό αποτέλεσμα είναι συγκρίσιμο  με την ανοικτή αντιμετώπιση, με απούσες όμως τις επιπλοκές από το χειρουργικό τραύμα, ενώ το αισθητικό αποτέλεσμα είναι άψογο, καθώς οι τομές στο δέρμα είναι ουσιαστικά αόρατες μετά από μερικούς μήνες.

Περιγράφεται και  συντηρητική αντιμετώπιση  των οξέων ρήξεων του Αχιλλείου με την  εφαρμογή ειδικών κηδεμόνων με τον άκρο πόδα σε ιπποποδία για δύο μήνες. Εφαρμόζεται κυρίως σε ηλικιωμένους ασθενείς, χωρίς ιδιαίτερες απαιτήσεις καθώς τα λειτουργικά αποτελέσματα είναι μέτρια, ενώ τα ποσοστά επαναρήξεων 20-30% (σε σύγκριση με 3-4% της χειρουργικής θεραπείας ).